Μαμά, όταν μεγαλώσω θα γίνω ρατσιστής;

«Έμεινα άναυδη και εξοργισμένη. Όλοι αυτοί οι κοινωνικά αποδεκτοί και νομιμοποιημένοι «κηδεμόνες» φουσκώνουν τα παιδιά με εθνική υπερηφάνεια για τα αρχαία ελληνικά κειμήλια του μουσείου, χωρίς πρώτα να τους ποτίζουν την ψυχή με το θεμελιώδες σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη».

Της Τζένης Τσιροπούλου
Μουσείο Ακρόπολης μεσημεράκι. Μια σχολική τάξη με τους δασκάλους της περιμένει για να εισέλθει στο μουσείο και να ξεναγηθεί στις αίθουσες που φέρουν κάτι από το άρωμα της μακρινής αρχαιότητας.

Οι μαθητές και οι μαθήτριες θα ‘ναι δε θα ‘ναι δέκα χρονών.Χαζολογώντας τα πιτσιρίκια, περνώντας από δίπλα τους, βλέπω ένα αγοράκι να μιλάει στο κινητό τηλέφωνο και ταυτόχρονα να φωνάζει στους συμμαθητές του: «Απομακρυνθείτε παιδιά! Θα έρθει ο αστυνομικός!»

Η μητέρα από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου, προφανώς αναρωτιέται τι συμβαίνει, για να της εξηγήσει ο μικρός ότι «Τίποτα μαμά. Είναι κάτι αράπηδες εδώ και ήρθε πριν ο αστυνομικός και τους πήρε τα πράγματα!».

Περιττή επεξήγηση: Οι έγχρωμοι μετανάστες είναι οι «αράπηδες» και ως γνωστόν η δημοτική αστυνομία, εκτελώντας το «καθήκον» της και προς…όφελος της ελληνικής οικονομίας, κατάσχει την πραμάτεια τους.

Ακολούθησε ένα τόσο δυνατό ξέσπασμα εκκωφαντικού γέλιου από τον ίδιο τον πιτσιρικά, το οποίο θα μπορούσε να σου διαπεράσει τα μηνίγγια. Καμία επίπληξη δεν ακολούθησε προφανώς από την άλλη μεριά του τηλεφώνου, η οποία μάλλον γαλουχεί αναλόγως το μικρό ρατσιστή της και περισσότερο περήφανη, σε έναν ωκεανό ηλιθιότητας και διαστρεβλωμένης πραγματικότητας, την έφερα στο μυαλό μου.

Κανένας συμμαθητής ή συμμαθήτρια δεν αντέδρασε, όλα συνέχισαν να κυλούν όμορφα σε εκείνη την εκδρομική μέρα.Οι δάσκαλοι δεν άκουσαν τίποτα και οι πλανόδιοι μετανάστες συνέχισαν να διαλαλούν το εμπόρευμα τους.

Έμεινα άναυδη και εξοργισμένη. Συνειδητοποίησα ακαριαία πόσο αγνή είναι η παιδική ηλικία στην έκφραση συναισθημάτων της και απογυμνωμένη από τα «καθωσπρέπει». Αγνή στην πιο όμορφη σκέψη της, στις απορίες της, αγνή και ανερυθρίαστη στέκει και μπροστά στην ασχήμια, με την οποία τη δηλητηριάζουν. Γονείς, τηλεόραση, σχολείο σκέφτηκα αμέσως. Θεμελιώδη και πρωταρχικά ερεθίσματα όταν είσαι δέκα χρόνων, έτσι δεν είναι;

Θα έπρεπε να μιλήσω άραγε στο μικρό εκείνη τη στιγμή; Και τι θα άλλαζε; Στο δάσκαλο; Ίσως. Αλλά τελικά κοντοστάθηκα και μούδιασα. Συνέχισα να περπατώ και σκεφτόμουνα ότι όλοι αυτοί οι κοινωνικά αποδεκτοί και νομιμοποιημένοι «κηδεμόνες» (εντός και εκτός εισαγωγικών) φουσκώνουν τα παιδιά με εθνική υπερηφάνεια για τα αρχαία ελληνικά κειμήλια του μουσείου, χωρίς πρώτα να τους ποτίζουν την ψυχή με το θεμελιώδες σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη. Τους επιβάλλουν μια «αόρατη» εκτίμηση για κάτι που τα πιτσιρίκια δεν αντιλαμβάνονται ελλείψει γνώσεων ενώ δεν τους εξηγούν την αξιοπρέπεια, το σεβασμό στη διαφορετικότητα για ένα ζωντανό πλάσμα που αντικρίζουν δίπλα τους και ζει στη διπλανή πόρτα ή κάθεται στο διπλανό θρανίο.

Μετά από μέρες αφηγήθηκα το περιστατικό σε μια νεαρή φίλη, δασκάλα τής έκτης δημοτικού και τη ρώτησα τι μπορεί να κάνει εκείνη σαν εκπαιδευτικός. Η απάντησή της με έκανε ακόμα πιο σκεπτική και σκυθρωπή. «Τα παιδιά έρχονται ήδη με πλασμένες συνειδήσεις από το σπίτι τους και όταν εμένα με πιέζουν να βγάλω μια ύλη, τρέχω να διεκπεραιώσω πρώτα αυτό, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνεις τελικά ως δάσκαλος να ασχοληθείς με τα ουσιώδη».

Θα έλεγα πως όλο αυτό το περιστατικό, τελικά αντανακλά και βάζει στο μικροσκόπιο όλη την ελληνική και ελληνοπρεπή πραγματικότητα αλλά φοβάμαι μην ακουστώ γραφική… Ας αναρωτηθούμε για τα συμπεράσματα.

tvxs.gr